ΦΑΚΟΘΡΥΨΙΑ

Η φακοθρυψία είναι μια βελτιωμένη μορφή της εξωπεριφακικής αφαίρεσης καταρράκτη. Η διαδικασία δημιουργήθηκε αρχικά στη δεκαετία του 1960 από τον Charles Kelman. Ανακαλύφθηκε ότι με την χρήση υπερήχων, ο καταρράκτης θα μπορούσε να θρυμματιστεί πριν από την αφαίρεση (αντί να αφαιρεθεί σαν ένα κομμάτι). Η φακοθρυψία μπορεί να είναι μια πολύπλοκη διαδικασία για να τους γιατρούς, αλλά λόγω των αξιοσημείωτων ποσοστών επιτυχίας, οι χειρουργοί σταδιακά εφαρμόζουν την τεχνική αυτή. Παράλληλα, οι χειρουργοί συνέχισαν να αναπτύσσουν και να τελειοποιούν τη φακοθρυψία, με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική και χωρίς κάποιο ρίσκο. Για παράδειγμα, “οι τεχνολογικές καινοτομίες όπως ο αναδιπλούμενος ενδοφακός βοήθησαν στη βελτίωση των αποτελεσμάτων, επιτρέποντας στους χειρουργούς να κάνουν μικρότερες τομές”.

Κατά τη χειρουργική επέμβαση, ο χειρουργός αναισθητοποιεί την περιοχή του ματιού. Εφαρμόζεται πίεση για να αποφευχθεί οποιαδήποτε αιμορραγία, και στη συνέχεια γίνεται μια τομή στην κροταφική πλευρά του κερατοειδούς χιτώνα. Έπειτα πραγματοποιείται καψουλόρηξη, ένα κυκλικό άνοιγμα στο ιστό πάνω από τον καταρράκτη. Κύματα υπερήχων θρυμματίζουν τον καταρράκτη, ο οποίος στη συνέχεια αναρροφάται (ξεκινώντας από τον κεντρικό πυρήνα επειδή αυτό είναι το πυκνότερο τμήμα). Καθώς ο καταρράκτης θρυμματίζεται, ταυτόχρονα αναρροφάται ο θολωμένος καταρρακτικός φακός. Ο φλοιός αφαιρείται, αλλά η οπίσθια κάψουλα παραμένει για να σταθεροποιήσει τον ενδοφθάλμιο φακό μετά την τοποθέτησή το

υ.

Επειδή ο ενδοφακός (IOL) μπορεί να αναδιπλωθεί σε αυτή τη διαδικασία πριν την εισαγωγή, η τομή είναι πολύ μικρότερη. Οι ακριβείς μέθοδοι της χειρουργικής επέμβασης μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με το μέγεθος του καταρράκτη που αφαιρείται. Ο χειρουργός μπορεί να συγκεντρωθεί σε διαφορετικά μέρη του πυρήνα και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές καθώς επίσης υπάρχουν διαφορετικές τεχνικές θρυμματοποίησης. Επιπλέον, ο καταρράκτης μπορεί να κοπεί ή μπορεί να χωριστεί μεθοδικά σε τμήματα για να αφαιρεθεί. Τέλος, η τεχνολογία συνεχώς αναπτύσσεται και το απαιτούμενο μέγεθος της τομής συνεχίζει να μειώνεται.